De jacht naar een oude ‘Kasteelschat’ met DJ JNXD
Bloedstollende momenten, onuitwisbare herinneringen en fantastische vangsten… Het komt allemaal voor in dit GEWELDIGE verhaal doordrenkt met passie voor het karpervissen! Ga met DJ JNXD (Alexander Martens) mee terug in de tijd. Veel leesplezier!
Waar het allemaal begon…
Alexander Martens aan het woord: Zullen we maar gewoon gelijk de deur in vallen? Mijn naam is Alexander Martens. Wellicht kennen jullie mij als JNXD, waaronder ik als DJ/Producer actief ben en tevens actief als consultant voor Pro-line. Anderen kennen mij wellicht helemaal niet. In dat geval, aangenaam! Mijn karper-liefdesverhaal is begonnen aan een park watertje. Dit water lag in het park waaraan mijn oma woonde in Huis Ter Heide in Utrecht. Vaak waren we met de familie hier in het weekend. De gemeente had hier karpers uitgezet om het toch wat sombere betonnen putje van een halve hectare wat leven in te kleuren.
Mysterie
Bij een rondje om de vijver wilde ik dit wel eens even zien en zo geschiedde. Samen met mijn vader zijn we gaan kijken. Bij het naderen van enkele karpers in de kant schrokken ze direct weg. “Je moet zachtjes doen Alexander, dan hebben ze je niet door”, aldus mijn vader. De schimmen in het water wekte mysterie, wat was dit en waarom was dit zo spannend? Het volgende weekend keerde ik terug met een zak brood. Het duurde dan ook niet lang voor er heuse kolken aan de oppervlakte te zien waren en mijn broodvlokken zag verdwijnen in donkere kolken, tussen het pluis van de populieren waarmee het water was bedekt.
Er klonk zenuwachtig geschreeuw aan de andere kant van het water. Enkele oudere jongens waren aan het vissen en hadden een karper aan de lijn. Direct ben ik gaan kijken en was vanaf dat moment verkocht aan karpervissen. Wat een geweld. De staalblauwe rug van de vis priemde door het water. En enkele minuten later lag er een strakke torpedo schub van een kilo of acht op de kant. Ik was compleet overdonderd van de spanning en het avontuur welke deze jongens in mijn perspectief als klein knulletje doormaakte. Dit wilde ik ook wel proeven.
Verkocht!
Mijn vader had mij voor Sinterklaas een spinhengel cadeau gedaan waarmee ik een hoop snoeken ving in de nabijgelegen sloten van ons huis. Ik was er niet weg te slaan. Vele snoeken sneuvelden aan de val, het plastic hengeltje. Snoeken tot zelfs ver over de meter… Toch was dit niet zo spannend als de karpers bij mijn oma. Compleet met schepnet en spinhengel keerde ik terug aan het parkwater. Dat weekend ving ik mijn eerste karpers en was ik voor de rest van mijn leven verkocht!
De ‘Gestapo’…
Al snel ontwikkelde deze sport zich voor mij en het einde van diezelfde zomer zat ik met een compleet bij elkaar geraapte statische-karperset te vissen bij de Maarsseveense Plassen. Een bekend water in de visserij. Het was hier druk bevist en de groene tentjes stonden hier als de ‘Gestapo’ opgesteld langs de waterkant. Als de bijdehante drol die ik was moest ik hier niets van weten en zocht een verlaten stuk met lelies op, aan het einde van dit deel van het water.
De aanwezige mannen kwamen mij vertellen dat ik met deze uitrusting hier niet goed overweg kon en hoe ik hier moest vissen, namelijk met sterk materiaal en ‘boilies’… Wat waren deze vreemd ruikende balletjes? Na een eerste blank keerde ik terug. Echter wél met een zak zinkende Frolic hondenbrokken. De tip om deze te gebruiken had ik gekregen van één van de jongens aan het water bij mijn oma. Ik had daar dusver zeer goed mee gevangen. “Dat zal hier ook wel werken”, klonk in mijn kleine brein. Ik zwom samen met mijn maatje de lijn naar de lelies. We hadden ook gewoon zin om te zwemmen (niet perse vanwege tactische overweging, dit besefte ik later pas) en zo dropte ik mijn loodje inclusief een goedkoop slap karper-onderlijntje van vijftig centimeter tussen de lelies gevolgd door een steenworp aan hondenbrokken.
Actie in de tent!
De dag verliep zonder piep. Totdat vlak voor het opruimen bij het zakken van de zon ineens de hengel afliep die de hele dag in de lelies lag. Hij ging er als een gek vandoor. Een gierende pieper was te horen en de hengel vloog nog net niet het water in. Na een korte sprint stonden we al trappelend met een kromme hengel langs de waterkant. De aanwezige karpervissers waren inmiddels uit hun groene tentjes gekomen om te kijken. Ze zaten allemaal te blanken en twee knulletjes stonden met een kromme hengel… Dat is toch een mooi schouwspel? Het gevecht wat volgde na de brute aanbeet was iets wat mij voor het leven tekende.
Het gevecht wat volgde na de brute aanbeet was iets wat mij voor het leven tekende!
We hadden echt een grote vis weten te haken op dit druk beviste water! Mijn gevlochten lijntje van de spinhengel sneed door alle lelies en toen de vis aan de oppervlakte kwam en met een draai een enorme boeggolf maakte waren de zenuwen tot een toppunt gestegen. We wisten niet wat ons overkwam en het beest aan de andere kant van de lijn liet ons alle kanten van de vaart zien. Na een gevecht van ruim een kwartier, het leek voor ons bijna een hele dag te duren, ging het net onder de vis. Een buffel van een schubkarper en niet zomaar één.
Een blijvende herinnering
Het Tupperware koffer-weegschaaltje werd aan één van de mazen van het schepnet gehangen met een vuilniszak eronder die we vol hadden geduwd met blad en gras. Vijftien kilo, telde de klok. Of dit klopte weet ik achteraf niet. Of het nou 13.8 of 15.2 kilo was doet er ook niet toe. Een mega-lange schub van om en nabij dertig pond vangen op je dertiende leeftijd is een herinnering die mij voor altijd zal bijblijven. Dit is ook de start geweest van mijn karpervisserij op ‘grote karper’. Want dit smaakte naar meer, véél meer. Wat een vis was dit toen. Het grootlijvige dier was iets wat we nog nooit hadden gezien!
Uiteindelijk resulteerde het in een compleet uit de hand gelopen hobby met een dagelijks geknaag aan m’n hoofd om achter de grote karpers aan te gaan. Sindsdien is er onrust in mijn behoefte naar het vissen van grote grindputten, poldersloten en plassen. Ik vind het allemaal prachtig. Maar voor we hier naar toe gaan wil ik jullie graag nóg meenemen naar een vangst die mij altijd is bijgebleven. Een vangst die zijn weerga niet kent…
De Kasteel Schat
Na een verhuizing op zeventienjarige leeftijd werd er al snel onderzoek gedaan naar nieuw water. Waar kon ik gaan vissen? Heel veel mogelijkheden waren er niet. Wel vertelde de vader van mijn vriend Willem dat er een grote karper moest rondzwemmen in de gracht om het kasteel én dat er een grote karper huishield in het stadspark.
De zomer was aangebroken en m’n maat Willem die het kasteelpark op zijn duimpje kende wilde wel mee verkennen. Er was echter weinig te zien. Je keek overal zo op de bodem en op enkele verdwaalde brasems na konden we geen karper spotten. Balen! Dan maar een ‘peukie’ roken op de Kasteelbrug, zo stoer waren we toen al. Met de voetjes over de rand en de armen over de statige brugrand keken we het water in. Ineens kwam er een gigantische spiegelkarper op half water onder de brug door zwemmen. Holy shit, wat een ding! Ik had wel al veel grote karpers mogen vangen maar zoiets als dit had ik nog nooit gezien. Vanaf de brug leek de vis wel zo breed als een krat bier.
Tijd om te vissen!
Direct zijn we naar huis gesprint om de spullen te halen en in alle enthousiasme pakte ik alleen een hengel, een zak brood en wat reserve haken. Geen onthaakmat en geen schepnet. Wat bezielde mij? Ik dacht deze wel in het water te onthaken. Goed bezig maat…!? Terug aan het water hebben we de vis weer kunnen vinden. Deze moest echter niets hebben van de broodkorst en na dagen proberen moest er een andere tactiek komen. De vis moet toch eens eten, zo’n bak op een klein ondiep water. Ik ben toen de dagen daaropvolgend enkele uren aan het water geweest om de zwemroute van de vis te kunnen achterhalen. De vis trok precies om de hoek van het kasteel. Het leek wel een grote toren uit een sprookje! De vis deed zo z’n rondjes, waarbij deze vaak in pluimen wier lag buiten werpafstand met een broodkorst. Voorvoeren en vervolgens vissen wierp ook z’n vruchten niet af. Boilies, mais, niets wilde leiden tot succes. Totdat ik de vis op een warme dag, enkele dagen later, toch brood zag eten tussen de eenden nadat een groep peuters de eendjes kwamen voeren.
Verandering van spijs…
Dit zette mij aan tot denken. Waarom eigenlijk geen brood voeren? Twee dagen lang heb ik vervolgens drie keer per dag een wit brood in stukjes op diezelfde plek gevoerd. ’s Ochtends, ’s middags en ’s avonds. Dat het werkte was duidelijk want het slagschip lag na dag twee al duidelijk op dezelfde plek te manoeuvreren tussen het wier op zoek naar een stukje brood. Ik wilde natuurlijk geen eend, meerkoet of andere vissoort haken en zo de kans op een aanbeet verspelen. Dus het plan verliep als volgt; Met een licht loodje van zo’n zestig gram en een ronnie rig viste ik een dubbele witte verknipte pop-up op de bodem onder de plek waar ik het brood voerde. Uiteraard met nylon, om zo onopvallend mogelijk te vissen in de hoop dat de vis dit witte aasje als gezonken brood beschouwde en het zonder argwaan mee zou pakken. Het was immers maar een meter diep en het water was kraakhelder.
Eindelijk…
Na het positioneren van de hengel, voerde ik het brood. Na een half uurtje kwam het slagschip terug. Wat een gedaante, zomaar tussen de eenden, zoals deze hier waarschijnlijk al meer dan twintig jaar zwom. Zelfs onder het wateroppervlak leek de vis vijf keer zo groot als een eend. Het water zelf is eeuwenoud, dus deze vis moest wel geschiedenis hebben. De vis verdween weer voor een tijdje en kwam niet meer terug. Verschillende gedachten gingen door mijn hoofd. Heeft dit wel zin? Zou de vis al vaak gevangen zijn of gedresseerd? Zo’n grote vis op leeftijd in een dusdanig klein water heeft alles al gezien natuurlijk. Bij het naderen van de avond kreeg ik enkele piepen op mijn hengel die ik met een slappe lijn viste. Voor ik actie wilde ondernemen moest ik wel echt zeker weten of het een aanbeet was en niet een lijnzwemmer. Grote modderwolken kwamen omhoog op de plek van de onderlijn. Het leek wel een ‘bruisbad’. Dit was spannend zeg!
Niet te stoppen…
Maar de vraag was: “Zit hij er nou aan?” Zachtjes draaide ik de molen aan en al snel was het duidelijk. De vis zat er aan en was aan het kopschudden. Ze zat er echt aan! Snel maakte ik contact met de vis en toen ik tegendruk gaf begon de vis, alsof ik aan een dieseltrein vast zat, het tempo op te voeren. De vis kon niet de diepte in, het was immers maar een ondiepe gracht, dus meters maken was het devies, dacht mevrouw. Tien meter, twintig meter, dertig meter, stopt dit nog eens? Nabij de kasteeltoren ligt een hoop stenen en ander troep onderwater. Dit leek de vis zeer goed te weten. Met volle kracht ramde de vis door het wier richting het kasteel. Er was geen houden aan, mijn slip gierde het uit en toen besefte ik ineens dat ik geen onthaakmat mee had, laat staan een schepnet. “Idioot(!)”, dacht ik bij mezelf, “wat ben je toch een pannenkoek”.
Chaos!
Met gecontroleerde tegendruk kon ik de vis van de plek des onheils wegsturen. Maar erg genoeg belandde ze aan de andere kant van het water in een overhangende boom. “K*tzooi!” Gelukkig was dit aan mijn kant van het water en kon ik tussen de brandnetels, berenklauwen en andere zeer prettige vegetatie richting de boom lopen. We zagen de vis liggen tussen de takken met de lijn om enkele boomstammen heen die op half water stonden. Tijd om Willem te bellen: “Ik heb hem, Willem ik heb hem!” “NIET(!)”, hoorde ik aan de andere kant van de telefoon. “Heb je hem echt?” “Ik heb geen net mee Willem, ik heb geen f*cking net”, schreeuwde ik… Wat een apparaat! Willem ging vlug een schepnet halen bij Stefan, een vriend van ons. Hij woonde namelijk vlak aan het Kasteel. Maar nu?
Euforie!
Na wat stunten tussen de takken kwam de vis los en kon ik deze naar de kant begeleiden. Willem kwam net op tijd aan en we probeerden samen de vis te scheppen. De vis paste echter niet in het schepnet. Dit is niet overdreven: het ‘snoek-uitschuif schepnetje’ was echt niet groot genoeg. Zonder ook maar na te denken sprong ik in het water en zakte ik tot ver over mijn knieën in de bruine soep. Voorzichtig stuurde ik de vis richting het net om deze deels op te vangen en haar zo te grijpen. De vis klapte nog enkele keren met de staart op het water en ik nam de gok. De kop kwam in het net en ik liet de hengel vallen en dook met man en macht op het net waar de vis maar half in zat. “JA!” riep ik. Wat een ontlading! Al snel besefte ik me dat dit de grootste karper was die ik tot nu toe had gevangen. Ik probeerde de vis in het net te wurmen maar deze was echt te groot en te zwaar. “HOLY SHIT!”
Droomvangst
Inmiddels had zich een groep andere mensen verzameld om het spektakel te bekijken. “Mensen vissen hier al jaren”, kreeg ik te horen. “Niemand heeft de vis nog kunnen vangen. Gozer, je woont hier net, haha”. Dit maakte de vangst extra mooi. De vis werd wederom middels de zeer onhandige methode van vroeger in het net gewogen. Gelukkig had ik altijd een weegschaaltje in mijn tas voor wanneer ik ging korsten. Ik tilde de vis op en het was al snel duidelijk dat het om een vis ging welke ik mogelijk jaren niet groter ga vangen in Nederland. De weegschaal ging naar vierentwintig kilo en een beetje. 24 kilo! De vis was gelukkig doodmoe en na deze rustig in het ondiepe water een beetje zuurstof te geven, ging ze op de foto. M’n armen verzuurden direct. Mijn witte broek (sorry mam) hing midden in de bruine brei wat van een kristalheldere kasteelgracht naar een heksensoep was omgetoverd. Ik kreeg de vis met moeite omhoog. Naast het gewicht stond ik natuurlijk in de modder van een gracht, dus balanceren was niet ideaal. De vis was puntgaaf. Eén brok geschiedenis met een gigantische rug en een bek waar een tennisbal in kon. Er was weinig teken van eerdere vangsten en de lippen van de vis waren maagdelijk schoon.
Oude strijder!
Na enkele foto’s te hebben geschoten liet ik de vis gaan. Toen ik me omdraaide stonden er meer dan tien mensen vol ongeloof te kijken. Wat is hier gebeurd zeg… We hingen het schepnet nog eens aan de weegschaal en deze gaf net iets minder dan anderhalve kilo aan. De vis woog dus dus 22.5 kilo. “WTF!” Twee jaar later ben ik weer eens terug geweest en heb ik de vis nogmaals mogen vangen. De vis bleek echter zeer magertjes en haalde de twintig kilo nauwelijks… Ze was op haar retour. Als een wapen uit een eeuwenoude kasteelgracht welke meerdere gevechten had doorstaan. Ik besloot toen om hier niet meer te vissen. Die rust had het oudje wel verdient. Het ga je goed strijder!
Van verleden naar de toekomst…
Met dezelfde tactiek ben ik nog achter de andere veertiger aangegaan in het andere stadspark enkele jaren later. Ook die vis heb ik op die manier mogen vangen met het ‘nep brood’ onder het wateroppervlak. De vis was 20.5 kilo en was idem stokoud. Enkele jaren later zag ik op YouTube dat Alan Blair en Oli Davies met Urban Banx hier ook nog gevist hebben. Wat grappig! Helaas hebben zij de vis niet kunnen vangen. Toch wel tof om zo’n vis dan direct de eerste sessie te strikken na aankomst.
In dit artikel wilde ik graag terug naar het verleden. Desondanks ik nog steeds even goed geniet van mijn vangsten blijven de eerste, echte grote karper-vangsten altijd het meest speciaal. Ik heb inmiddels heel wat grote vissen mogen vangen in mijn leven, op grote meren, in het binnen- en buitenland. Zeker tijdens de coronaperiode heb ik op mijn Nederlandse visserij enorm veel druk gezet en in die periode meerdere gewilde Nederlandse veertigers mogen vangen op druk beviste wateren. Toch blijft de vangst bij het kasteel me voor altijd bij en heb ik in Nederland nog niet groter mogen vangen. Kortom, ‘A fish of a LIFETIME’! De vis leeft overigens al jaren niet meer, dus voor degenen die denken hier ook hun geluk te beproeven, bespaar jezelf de moeite;-)
De vis leeft overigens al jaren niet meer, dus voor degenen die denken hier ook hun geluk te beproeven, bespaar jezelf de moeite!
Historie…
Zoals ik eerder al beschreef heeft het water geschiedenis. Zo is het kasteel bijvoorbeeld onder aanval geweest van de Fransen in 1672. Zo oud is dit water! Te beseffen dat je op een monument staat te vissen die vierhonderd jaar geleden de oorlog heeft meegemaakt. Vervolgens sta je op je zeventiende jaar een puntgave, stokoude grote spiegel te vangen. Memorabel! Een vis die hier al vijftien, twintig of misschien wel meer dan dertig jaar zwemt en is uitgegroeid tot een waar specimen zonder vissersvoer is bij uitstek zeldzaam. Deze herinnering van deze bijzondere vis zal mij altijd bijblijven.
Plannen
Over mijn toekomstplannen kan ik vrij kort zijn. Ik wil zoveel mogelijk eropuit! In Frankrijk, Nederland en verder in Europa. Helaas (voor het vissen dan) neemt mijn DJ carrière steeds meer tijd in beslag en studio weken van tachtig uur en weekenden weg zijn niet ongebruikelijk.
Dat ik lang niet alles kan gaan doen dit jaar waar ik op hoopte is inmiddels al duidelijk. Wel ga ik dit jaar twee bekende wateren uit de regio serieus aanpakken. Een onbekend verlaten grindgat met een zeer laag visbestand waar een monster op moet zwemmen en een bekend water uit de regio met een groot bestand aan mooie vissen. Dit zal mijn doelstelling worden voor mijn Nederlandse visserij in 2023. Ook wil ik graag nog enkele keren naar Frankrijk, waarvan twee of drie keer openbaar water, indien mijn agenda het toelaat en nog eens een betaalwater voor de rust en ontspanning. Eventueel met vrouwlief…:)
Een les…
Het is cliché maar ik wil iedereen graag op het hart drukken te genieten van het vissen. De wereld is enorm veranderd en we moeten koesteren dat we een dergelijke passie mogen beoefenen. In de hedendaagse visserij is ‘picture perfect’ zijn in combinatie met social media nog nooit zo’n belangrijk ding geweest. Dure beetmelders met een zonsondergang, dikke molens enzovoorts. Het moet immers op de foto maar je vangt er niet per definitie meer vis door.
Degene die meer tijd in z’n visserij investeert dan in z’n uitrusting staat altijd een streep voor op de ‘internet-visser’. Ga eropuit en geef elkaar de ruimte en respect!
Tot aan de waterkant!
