Rivier de Rhône, geen water voor mietjes!
De rivieren in Frankrijk hebben mij en mijn maat Rick altijd al geboeid. Na een aantal jaar afzonderlijk van elkaar op De Lot te hebben gevist, was het tijd voor iets anders, iets groter en al snel kwamen we uit op de Rhône.
Het moet acht maanden voor het daadwerkelijke vertrek zijn geweest, dat wij onze plannen smeedden. Het moment van vertrek had nogal wat voeten in de aarde. Rick vaart op een binnenvaartschip en werkt twee weken op twee weken af. Ikzelf werk op een groot advocatenkantoor en ben daarnaast actief als trainer in de voetballerij. Ook hadden wij nog rekening te houden met mijn gezinsvakantie. Al met al werd er dus een strakke planning en voorbereiding geëist. Uiteindelijk kregen wij beide agenda’s op elkaar afgestemd en konden wij noteren: 17 juli vertrek; ‘ 8 dagen vissen’.
Nu de datum was bepaald konden wij ons druk maken om andere zaken. Want waar moet je beginnen? De Rhône is tenslotte een behoorlijke slok water met haar 812 kilometer lengte.
Het is een gigantische rivier, de grote vraag is dan ook altijd: “waar te beginnen..?”
Doordat de ouders van Rick rond dezelfde tijd vlakbij de Rhône hun gezinsvakantie vieren, is de keuze snel gemaakt. We richten ons op een gedeelte van de rivier in het departement Ardeche. Er zijn in de Ardeche meerdere nachtviszones aan de Rhône die relatief dicht bij elkaar liggen. Na de datum was ook het gebied waar we gingen vissen bepaald en het wachten kon beginnen. De maanden kropen vervolgens voorbij.
Een maand voor vertrek komen we voor de zoveelste keer bij elkaar. We hebben het voor de afwisseling nog maar eens over de vangsten die ons hopelijk te wachten staan, over de grote meervallen die er schijnen te zwemmen en, iets wat ons nog het meest trekt, de sterke karpers zonder naam. Wederom worden de potentiële stekken bekeken op Google Earth maar, zoals ik al dacht, geen verschil met vorige week. De korreltjes zijn nog even korrelig bij het maximaal inzoomen en ik kan nog steeds niet onder water kijken. Een ander onderwerp wordt aangesneden: Welk merk, welke smaak en hoeveel boilies nemen we mee? Wij vissen eigenlijk nooit met een vast merk, de ene keer draaien wij onze bollen zelf de andere keer laat ik een emmertje draaien van een bekend merk. Grote verschillen qua vangsten hebben wij nooit opgemerkt. Nu we naar de rivier gaan, hebben wij wel wat massa nodig. Zelf draaien hebben wij geen zin in en de bekende emmertjes mix, tja dat wordt wel een hele investering. Nee, we moeten de boer op (of Google) en zoeken naar een goede boilie die, gezien de hoeveelheid die we nodig hebben, ook nog een beetje betaalbaar is.
Op een water als dit gaan wij voor betaalbaar aas.
Aangezien ik sinds 2003 op het Carpboard van Karperwereld zit, heb ik de meeste boilie fabrikanten wel op mijn netvlies. De eerste fabrikant waar ik direct aan denk is TTB BAITS. De eigenaar Jacco Noordermeer is ook actief op het Carpboard en komt in zijn berichten op mij over als een normale kerel die zegt waar het op staat en dingen niet mooier maakt dan dat ze zijn. Dit gevoel wordt bevestigd als ik Jacco bel, nadat ik de site helemaal heb doorgespit met Rick. Na wat overleg en advies komen we uit op de Scopex & Cream Short term ready made boilie in de maten 30, 24 en 20mm.
De avond voor mijn gezinsvakantie heb ik met Jacco afgesproken. Ik heb thuis gezegd dat ik nog even snel de boilies voor Frankrijk ga ophalen in Gorinchem en dat ik snel weer thuis zou zijn. Fout! Bij binnenkomst wordt er direct een kop koffie aangeboden en raken we aan de praat over karpervissen en boilies. Verschillende boilies krijg ik in mijn handen gedrukt om te ruiken en proeven. Vooral van de White Chocolate Malt en Xtreme Smell ben ik diep onder de indruk. Om een lang verhaal kort te maken, ruim twee uur later dan gepland rij ik met een kofferbak vol met bollen terug naar Schiedam.
Eindelijk is het zover. Na een lange rit van twaalf uur, met veel regen en files, komen we aan in het dorpje waar we onze vergunningen kunnen halen. In ons beste Frans lukt het ons vrij snel de benodigde papieren te bemachtigen en gaan wij op zoek naar de stek die wij inmiddels kunnen dromen dankzij Google Earth.
Zo, niet slecht om op zo’n rivier te vertoeven!
Gelukkig is de stek vrij en in een rap tempo worden de spullen uitgeladen, het is bizar hoeveel energie een mens ineens weer kan hebben na een rit van twaalf uur. We besluiten om de eerste avond alleen te voeren en niet te vissen. We zijn toch wel behoorlijk moe van de rit en nu kunnen we in alle rust het water op om de markers te plaatsen en te voeren, zonder ons zorgen te maken om alles nog te moeten optuigen en uitvaren. Buiten het feit dat de vissen aankomende nacht ongestoord hun gang kunnen gaan, geeft het ons ook wat rust die we hopelijk aankomende week goed kunnen gebruiken. Die avond voeren we 8 kilo maïs, 10 kilo tijgernoten, 10 kilo zoete pellets en 10 kilo Scopex & Cream boilies (24mm) over een schuine strook van ongeveer 150 meter lang en 20 meter breed. Dit lijkt misschien veel maar ervaring leert ons dat de maïs, tijgers en pellets zo weg zijn door vriend Barbeel en Kopvoorn die in grote aantallen aanwezig zijn op de Franse rivieren. De volgende morgen wordt ik om 5.30 uur gewekt door mijn iPhone. Heel even weet ik niet waar ik ben maar al snel bekruipt mij een gelukzalig gevoel als ik mij realiseer dat wij aankomende week hier aanwezig mogen zijn om onze vriend karper te belagen.
Het wier is een factor om rekening mee te houden, ook deze trip hebben we er flink last van!
Ik loop naar Rick zijn tent en zie dat hij ook al met zijn ogen open naar het water ligt te staren. Rick slaapt altijd met zijn tent open om alles goed te kunnen zien en horen. Samen drinken wij een kop koffie en ik rook een sigaret. Ik vraag hem of hij afgelopen nacht nog iets heeft horen springen, maar hij heeft net als ik geslapen als een roos en niets gehoord. Terwijl we over aankomende week mijmeren zie ik vanuit mijn ooghoek een karper springen boven op de voerstrook. ” Rick, vis !! ik zweer het je, dat was een karper” De week kan niet mooier beginnen.
Het gedeelte waar wij vissen ligt voor een stuw en wij hebben, buiten wat kleine zeilbootjes, geen last van scheepvaart. Ook is er geen sterke stroming zoals die er wel is op het gedeelte van de scheepvaart. Het enige waar wij last van hebben is het dikke wier dat langs de eigen oever groeit. Dit wier is behoorlijk dik en steekt op sommige stukken wel 15 meter uit.
Moet iemand nog iets te roken hebben?
We verdelen onze lijnen over de strook op dieptes die variëren van 5.5 meter tot 12 meter diepte. De dichtstbijzijnde hengel ligt ongeveer 60 meter uit de kant op 5,5 meter diepte. De verste hengel licht ongeveer 200 meter uit de kant op 12 meter diepte. Wij hopen de vissen op te vangen en binnen korte tijd inzicht te krijgen op welke diepte de vissen azen. We kunnen de voerstrook altijd nog inkorten of horizontaler maken rond een bepaalde diepte waar de meeste aanbeten vandaan komen.
Rond 14.00u liggen al onze lijnen op hun plek. We hebben gekozen om ook qua aaspresentatie te variëren. Ik vis met een snowman (24mm Scopex & Cream met een 20 mm Scopex pop up), enkele 24mm (Scopex & Cream) en 2x 20mm (Scopex & Cream). Rick kiest voor een enkele 24mm (Scopex & Cream), pop up 25mm (Rosehip Isotonic) en een snowman (24mm Scopex & Cream en 20 mm Scopex pop up). We trekken een biertje open en het genieten kan beginnen. Na ongeveer twee uur krijgt Rick een piep op zijn rechter hengel. We zitten allebei direct rechtop, hoezo gespannen voor de eerste aanbeet?! We zien al snel dat een grote bos wier de boosdoener is en de lijn heeft opgepikt. Ook de 2de hengel geeft een teken van leven en ook deze zit al vast. Als ook de 3de lijn wordt opgepikt is het feest compleet. Rick, die de boot al was ingegaan om zijn lijnen vrij te maken, staakt zijn activiteiten en samen halen wij zijn lijnen binnen om alles opnieuw uit te varen. Het bed wier bereikt ook mijn lijnen en 3 uur nadat we zijn begonnen met vissen liggen alle lijnen alweer op de kant.
De titel van dit stuk heeft grotendeels met het hierboven beschreven probleem te maken. Door de sterke stroming op de Rhône worden hele bedden wier los getrokken uit de zijtak waar wij vissen. De bedden wier zijn soms wel 5m² groot en gaan behoorlijk diep. Als deze bedden eenmaal je lijnen hebben bereikt is het over met de pret en zit er niets anders op dan alles opnieuw uit te varen. Vaak zit je bij het indraaien ook nog vast in een dergelijk bed, wat betekent dat je de lijn ook nog eens moet gaan halen met de boot. Wij hebben deze week behoorlijk wat last gehad van dit wier en overig drijfvuil. Wij zijn heel vaak de boot in geweest om bedden wier te onderscheppen voordat ze bij de lijnen zouden komen. Ook hebben wij s’nachts behoorlijk wat arbeid verricht om alle lijnen op de plek te houden of opnieuw te brengen. We hebben soms zelfs uren niet kunnen vissen omdat er gewoon teveel wier in ons gebied ronddreef. Het was dus bikkelen, weinig rust en overdag slaap inhalen was er ook niet bij. “Waarom ga je dan niet verkassen, pak je spullen op en ga ergens anders zitten?”, hoor ik jullie denken. Waarom wij dat niet gedaan hebben lees je verderop. Ik laat onze wierproblematiek verder voor wat het is en ga verder met ons verhaal.
Enfin, nadat Rick zijn 3de lijn komt halen om uit te varen, begint uit het niets de slip van zijn molen van zijn 2de hengel te gieren. We kijken elkaar vreemd aan. Deze lijn ligt nog geen 2 minuten in. Na het aanslaan springen we in de boot en enkele minuten later zitten we al boven de vis, die zich op ongeveer 10meter diepte begeeft. De kracht van deze vis is werkelijk onvoorstelbaar. We worden meters voort getrokken en dan gaat de vis weer liggen. We kijken elkaar na 20 minuten vol ontzetting aan. Dit moet of een hele grote karper zijn die wij alleen vangen in onze dromen of dit is een dikke meerval van een formaat die wij beide nog nooit hebben gevangen. Na ongeveer 30 minuten geeft de vis iets mee en zowaar weet Rick enkele meters te winnen. Net op het moment dat we denken te gaan winnen, duikt de vis weer naar de bodem en blijft daar stil liggen. De wanhoop in de boot is inmiddels voelbaar helemaal als er ook nog eens een pluk wier in de lijn komt te zitten. Ik pak de lijn beet en haal het wier uit de lijn. Heel voorzicht probeer ik met de lijn in mijn hand wat druk op de vis uit te oefenen en zowaar komt de vis mee. Ik haal snel wat meters binnen en de vis zit nu op ongeveer 5 meter diepte. Wij zijn het er beide over eens dat dit een grote meerval moet zijn. Dit gevoel wordt bevestigd als we enkele minuten later allemaal kleine belletjes omhoog zien komen, terwijl de vis op ongeveer 3 meter onder het wateroppervlak zit. De vis probeert nog een aantal keer te duiken maar ik laat de lijn niet los.
“Dit is sowieso de grootste meerval die ik ooit heb gezien!”
Ik haal nog steeds de lijn omhoog met mijn hand en het gaat steeds sneller. Ik schrik mij rot als ik vanuit het niets ineens een grote bek voor mijn neus zie verschijnen. Dit is de grootste meerval die ik ooit in mijn leven heb gezien. Dit formaat doet ons beide denken aan de video van Arnout Terlouw van de Ebro. De vis ligt nu afgedrild naast onze boot en Rick heeft zijn handschoenen aangetrokken. Als een ervaren meervalvisser voert hij zonder moeite de meervalgreep uit en de vis kan nu geen kant meer op. Met al zijn kracht, en die is bovengemiddeld, weet hij met moeite de vis de boot in te krijgen. Dit lukt met handen en voeten. Als ik eraan terug denk, kan ik een glimlach niet onderdrukken.
Holy shit, dit zijn de ‘units’ die je zomaar kan vangen op de Rhône!
Eenmaal op de kant meten we de vis. We kunnen ons geluk niet op als we zien dat deze meerval over de 2 meter gaat, 202cm om precies te zijn. Helaas kunnen wij deze vis niet wegen omdat mijn Reubon Heaton ‘ maar’ tot 50 kilo gaat. Maar dat drukt de stemming niet. Na wat foto’s en film gaat deze vis terug en trekken we een biertje open.
We zitten stil naast elkaar en beleven de dril opnieuw. Dit is iets wat we ons hele leven nooit vergeten. Die avond, voor het donker, vangt Rick op dezelfde hengel nog een mooie schubkarper van 13.5 kilo en niet veel later mag ik ook een vis drillen en landen. Mijn eerste Rhône karper weegt 11.5 kilo.
Mijn eerste karpervangst op de Rhône, een zeer speciaal moment!
Midden in de nacht worden we gewekt door een krijsende Fox van Rick, al snel zitten we in de boot en de dril doet ons kort denken aan een vis van 202cm eerder die avond maar het verzet duurt veel korter en na wat korte maar heftige vluchtpogingen, ligt er een bak van een schubkarper naast de boot zodat ik het net er onder kan steken. Op de kant staan we te springen als kleine kinderen. De eerste 15 kilo vis ligt hier op de mat. Nadat we de weger secuur afstellen stellen we vast een gewicht van 18.2 kilo.
We kunnen ons geluk niet op. Eerst die meerval, daarna twee mooie 20ers en nu deze vis. Wat een begin van de week. Na wat mooie platen in de nacht, bewaarzakken zijn immers verboden in Frankrijk, zetten wij deze vis terug. Terwijl ik mij omdraai in mijn slaapzak vraag ik mij af of Rick nog wel kan slapen na zo’n start.
De eerste bak van de sessie (als we de meerval niet meetellen). Dat smaakt naar meer!
Na deze goede start, die leek op een droom, worden we heerlijk wakker. We besluiten om de gekozen tactiek door te zetten om wederom veel te voeren op de strook. We voeren nu 15 kilo tijgers, en 10 kilo boilies. Overdag blijft het stil maar we gaan vol vertrouwen de nacht in. Deze nacht levert ons 4 kleine schubkarpers op tot 8.5 kilo. We waren enigszins teleurgesteld na de goede start van de eerste nacht. We schroeven de hoeveelheid voer terug en droppen onze valstrikken met een paar handjes boilies op dezelfde dieptes als voorgaande avonden. Deze nacht komt Ruud,de vader van Rick, ons een nachtje gezelschap houden. Hij heeft zijn hengels, piepers en steunen meegenomen. De stretcher paste niet meer in zijn auto, dus slaapt hij op een luchtmatje onder één van onze ovals. Het karperbloed zit immers in je lijf of niet. Midden in de nacht vangt Rick wederom een meerval. Na een spectaculaire dril vangt hij het kleine broertje van zijn eerste vis. We schatten de vis op 1.20m en onthaken de vis naast de boot. Na twee nachten vis, komt er dit keer geen enkele karper op de kant. Dit vraagt om overleg. We besluiten om de gekozen tactiek, van een dag zwaar voeren en de dag erop minder, nog één dag aan te kijken. Er gaat nogmaals 15 kilo tijgers en 10 kilo boilies in. Wederom beleven we, op een kleine meerval voor mij na, een stille nacht. In de ochtend, als Rick net op weg is om boodschappen te doen, vertrekt uit het niets mijn rechter hengel. Na hard gegil en gefluit…geen Rick. Ik loop met een kromme hengel richting mijn tent en weet met moeite mijn telefoon te pakken. De laatste oproep was die van Ruud en druk 2x op zijn naam. “Goedemorgen Ronald, lekk..” Ik onderbreek hem snel: ” Ruud, ik sta nu met een kromme hengel en Rick is net boodschap…tuut,tuut,tuut.”
Voordat ik ben uitgesproken heeft hij al opgehangen. Binnen een paar minuten zie ik Rick aan komen rennen en samen springen we in de boot. Na een korte dril schuift Rick het net onder een lange en slanke schub. Op de kant blijkt deze karper 13.5 kilo te wegen. We zijn blij dat er weer een karper op de kant is gekomen.
Omdat we niet echt zeker zijn dat de karpers wel azen op de tijgers, besluiten we dat we een oud paardenmiddel moeten inzetten, maïs ! Rick gaat op zoek naar een Gamm Vert en niet veel later komt hij terug met 25kilo maïs. Na heel de middag koken gaat er ’s avonds 10 kilo mais, 10 kilo tijgers en 5 kilo boilies in. We besluiten de voerstrook wat aan te passen. Gezien het feit dat de meeste aanbeten van 9 meter en dieper komen maken we een omgekeerde V. We voeren nu op een diepte van 8.5 meter naar 12 meter en weer terug, dit op ongeveer 200 meter uit de kant. Na het voeren zien we al vrij snel een karper springen. We gaan dus vol vertrouwen de 5de nacht in. Vroeg in de ochtend krijg ik een fluiter op wederom mijn rechter hengel. Na een gevecht van een kleine 10 minuten schiet de vis los. Ik zal niet herhalen wat er toen allemaal over het water is gegaan. Als de woede iets is gezakt, zit ik vol ongeloof voor mij uit te staren en bedenk me wat ik beter had kunnen doen. Dit is eigenlijk iets wat ik altijd doe als ik een vis verspeel. Ik haal de situatie terug en vraag me telkens af of en hoe ik dit had kunnen voorkomen. Veel tijd om te treuren heb ik niet als korte tijd later mijn middelste Delkim begint te krijsen. De run is zo hard dat ik even bang ben dat het Engelse kastje het begeeft onder dit geweld. We zitten wederom snel in de boot en iets meer gespannen dan normaal benaderen we de vis. Het is altijd anders drillen als je net een vis hebt verspeeld, ik neem aan dat ik niet de enige ben die dit zo beleeft. Ik weet niet of en wat ik fout heb gedaan in de ogen van onze karpergod maar ook deze vis verspeel ik. De vis weet een losdrijvend wierbed te bereiken en lost de haak. Rick spreekt mij vervolgens bemoedigend toe “Ro, je kans komt nog” maar zijn woorden gaan allemaal langs mij heen. Ik zit helemaal stuk en zie het even niet meer zitten. Ik baal van mezelf.
Nadat de lijnen opnieuw zijn uitgevaren zitten we aan een heerlijk bakkie troost en eten we ieder een halve meter stokbrood. We bespreken voor de zoveelste keer beide drills en geleidelijk komen we de teleurstelling te boven. Dat de kans op revanche zo snel zou komen had ik niet verwacht. Mijn rechter hengel geeft een piep en we denken dat we te maken hebben met drijfvuil. Als de slipt vervolgens langzaam begint te tikken pak ik de hengel en stappen we in de boot. Ik doe een kort schietgebedje want deze vis moet en mag ik niet verspelen. Als we de vis voor de eerste keer zien, wordt dit gevoel alleen nog maar groter. We hebben te maken met een serieuze schubkarper die over de 15 kilo gaat. Met knikkende knieën weet ik de dril tot een goed einde te brengen en ik sla een oerkreet uit als ik de vis over het koord zie glijden. Yes! Na de tegenslagen van eerder die dag heeft Rick toch gelijk gekregen. Mijn kans kwam zeker en mijn kans ligt nu in het net. Op de kant wegen we de vis. Ik ben helemaal over the moon als Mr Heaton stopt op 17 kilo precies. We schieten een paar mooie platen om de vis vervolgens zijn vrijheid terug te geven.
Een stoere riviervis is voor even de mijne!
De trip kan al niet meer stuk. We hebben ieder een mooie 15kilo vis gevangen, er is een reuze paling voorbij gekomen en tja, we zitten, ondanks het wier, gewoon heerlijk te vissen. We trekken nog maar eens een flesje pils open en genieten verder van deze heerlijke dag. We hebben nog 2 nachten te gaan en besluiten nog even vol gas te geven. We besluiten om vandaag nog een keer behoorlijk te voeren en dan morgen, voor de laatste nacht, enkel wat boilies rond onze valstrikken te laten vallen. Inmiddels vissen we met alle hengels of enkele 24mm Scopex & Cream of snowman (24mm Scopex & Cream en 20mm Pop up). We kunnen concluderen dat hier gewoon de meeste aanbeten op komen. We varen de lijnen opnieuw uit en aangezien het behoorlijk gaat regenen, zoeken we die avond snel onze tenten op. Op wederom een meerval voor Rick na blijft het stil. Althans, we hebben genoeg piepen gehad en zijn behoorlijk in de weer geweest, maar wederom was wier hier de boosdoener. We proberen ’s middags wat slaap in te halen. Tegen het eind van de middag begin ik al met dingen in te pakken. Ik vertrek morgenochtend vroeg, terwijl Rick nog een aantal dagen bij zijn ouders op de camping gaat slapen. Na het uitvaren hebben we het over afgelopen week. We zijn beide zeer content met het resultaat tot nu toe. Op een onbekend water moet je tenslotte maar afwachten en daarbij, je zou ze de kost moeten geven die visloos thuis komen van een weekje vissen in Frankrijk. Rick vraagt mij of ik nog iets te wensen heb voor deze week. Ik zou nog wel een spiegel willen vangen, het gewicht maakt mij echt niet uit. Rick heeft eerder die week een dikke spiegel zien draaien op de strook en het zou fantastisch zijn om de week daarmee af te sluiten. We proosten op de spiegel en gezien de lange reis morgen, duik ik snel mijn slaapzaak in.
Rond 6.00u word ik voor het eerst wakker en baal, als ik mij realiseer dat het vanavond echt rustig is geweest. Geen wind, geen wier, geen aanbeten, geen meerval en het ergste: ook geen karper… Ik besluit me nog even om te draaien. Om 8.15 word ik bruut gewekt door een keiharde run op mijn verste (rechter) hengel. Ik stap half slaapdronken de boot in en we zijn al onderweg naar de vis. De dril is weinig spectaculair en even denk ik dat ik hier te maken heb met een vis van kleiner formaat. Ik zet wat extra druk omdat we vis nog niet hebben gezien. Mijn mond valt open als ik de vis voor het eerst zie draaien. Een spiegel. Ik draai de slip wat losser en mompel tegen mezelf dat ik rustig moet blijven. Volgens mij ziet Rick ook iets aan me, want ook hij zegt: ” We hebben geen haast, rustig aan Ro”. Het gevecht begint pas nadat mevrouw spiegel zichzelf heeft laten zien. Een aantal maal duikt de vis behoorlijk de diepte in. We hebben geen wierbedden om ons heen en verder ook geen obstakels en eigenlijk sta ik best te genieten. Midden op de rivier in Frankrijk, met mijn maat, sta ik gewoon een hele mooie dikke spiegel te drillen. Terwijl dat besef doorkomt, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Ontspannen dril ik de vis af en ben gelukkig tot in mijn tenen als Rick het net onder de vis duwt. Tjakaaa! (of iets wat daarop lijkt)…galmt er over de Rhône.
Wát een karper, van een super mooi water!
Op de kant zien we de schoonheid van deze vis en we zijn beide zeer onder de indruk. Met al zijn schoonheid zijn we toch ook benieuwd naar het gewicht. Ik kan mijn geluk niet op als ook deze vis over de 15kilo heen gaat. Dit is echt de kers op de taart. We zetten de vis op de gevoelige plaat en ondanks dat ik straks 1000km moet rijden, haal ik toch nog even een nat pak.
Na deze vis draai ik mijn andere hengels binnen en ruim ik alle andere dingen op. Het is inmiddels 10.00u en ik sms het thuisfront dat ik door ‘prettige omstandigheden’ iets later vertrek dan gepland. Ik drink nog een laatste bak koffie met Rick. Als alles is ingeladen en de TomTom is ingesteld op ‘Thuis’ neem ik afscheid van Rick en de Rhône. Rick zie ik volgende week weer en de Rhône, ja die zie ik ook zeer zeker nog eens terug.
Ronald Ermes
