Zomerse Carpy activiteiten – Roy Haghuis
Onze vriend Roy Haghuis heeft de laatste weken niet stil gezeten. Duitsland moest hij even uit z’n hoofd zetten dus richtte hij zijn pijlen op lokale wateren, het struinen en… cockringen?!…
Het visseizoen 2013 verloopt voor mij anders dan gepland, vorig jaar hebben we de eerste stappen gewaagd in het voor ons beloofde land: Duitsland. Nog steeds staan die plannen fier overeind en ik ben bijna wekelijks te vinden aan één van de grote afgravingen die ik wil gaan bevissen.
Alles heb ik tot in de puntjes uitgezocht, ik weet zelfs hoeveel én welke vissen er hun rondjes zwemmen. De puzzel ligt al op tafel, alleen moet ik hem nog ‘even’ in elkaar klikken. Ik kan melden dat deze vissen meer dan de moeite waard zijn, het enige probleem is dat ik er gewoon niet aan toe kom om er ook daadwerkelijk te gaan vissen!
Grotendeels had dit te maken met de kritieke toestand waarin mijn vader verkeerde, zoals in mijn vorige blog reeds heb verteld. Vanuit de familie kreeg ik echter onwijs negatieve reacties over hetgeen ik had geschreven in die blog. Om op ‘save’ te spelen heb ik voor nu besloten om daar voorlopig maar niks over op papier te zetten aangezien me dat niet in dank werd afgenomen. Waarschijnlijk levert deze uitspraak ook weer de nodige scheve gezichten of negatieve reacties op, maar goed. Ik ben iemand die meestal zegt wat ie denkt en weet dat dit soms verkeerd kan vallen…
Schrijven geeft rust
Soms moet je gewoon dingen van je af schrijven denk ik, een prater ben ik niet en schrijven helpt dan wel! Dat half karpervissend Nederland het vervolgens leest is dan niet anders. Zo genoeg over het onderwerp privéleven, verder met een ander belangrijk onderwerp, het vissen 😉
De laatste jaren heb ik vooral statisch gevist!
Aangezien het vissen bij de Oosterburen op een laag pitje staat moest ik op zoek naar alternatieven. Ik heb echt serieus nog nooit zo weinig gevist, de afgelopen jaren viste ik gemiddeld toch wel 3 nachten per week en richtte ik me voornamelijk (lees volledig) op het statisch vissen op de afgravingen, de overige 4 dagen van de week werden voornamelijk gebruikt om te voeren. Kilometers rijden, daarna lopend richting water met een boot rustend op me schouder. Paar honderd meter varen en een flink aantal bollen konden daarna op de te bevissen stekken te water worden gelaten.
Dit jaar ziet er echter anders uit, het moest allemaal dichterbij huis worden gezocht. De afgelopen tijd heb ik o.a. samen met Ramon een kanaal bevist, korte nachtjes door de week waarbij het grootste voordeel was dat de auto direct achter de stretcher stond. In geval van nood waren we dus binnen enkele minuten ingepakt en onderweg.
Ramon en ik zijn al vismaten zolang ik me kan heugen, onze klasgenoten zaten in de zandbak wij zaten aan de plaatselijke stadsvijver. In eerste instantie konden we elkaar niet luchten. We waren 12, de stekjes waren geclaimd en aangevoerd. Op de een of andere manier zaten we elkaar wel eens in de weg en dat leidde wel eens tot woordenwisselingen, beiden vingen we toen al meer dan goed. ‘Concurrenten’, dat waren we. In de loop van de tijd kwam waarschijnlijk het besef dat we het beter samen konden doen en gingen we samen vissen. Dit is eigenlijk nooit meer veranderd. We gunnen elkaar de vis, helpen elkaar waar nodig en meestal is een half woord al voldoende. Als we vissen op 2 verschillende voerstekken dan nog proberen we deze zo aan te leggen dat de ander ook er van mee kan profiteren. Kortom: vriendschap die verder gaat dan alleen vissen!
Tripjes naar het kanaal
Gezelligheid stond in die korte kanaalnachtjes ook wel voorop en de nodige flesjes wijn zijn dan ook op gegaan. Na lange tijd weer samen op pad met je vismaat, samen iets aanpakken en als vanouds er weer tegen aan gaan. Heerlijk! De afgelopen jaren konden we weinig samen vissen, slechts sporadisch pakten we een nachtje aangezien Ramon vader is geworden. Twee zoons heeft hij en daardoor staat het karpervissen op een lager pitje. Of het verstandig is dat hij zich heeft voortgeplant is een tweede maar ik moet eerlijk bekennen dat hij zijn best heeft gedaan. Tyge en Joris zijn echt 2 geweldige kinderen dus wat dat betreft ben ik dan ook nog wel weer trots op mijn vismaatje 😉
De eerste 2 weken op het kanaal verliepen stroef, ronduit slecht. We konden gewoon geen aanbeet forceren. Toch bleven we stug doorvoeren en dat werd in de derde week beloond! Eindelijk kwamen de eerste vissen op de kant, waaronder een aantal mooie exemplaren. Iets waar we al bang voor waren gebeurde in de vierde week: plotseling was daar een visloze nacht. We hadden al een vermoeden en zaten om 6 uur ’s ochtends al weer in de auto om richting de sloot te rijden die in verbinding stond met het kanaal.
Een prachtige schub van het kanaal. Een beloning voor het harde werken van Ramon en mij.
Terwijl we aan kwamen rijden zagen we de eerste boeggolven al door de sloot gaan, paaiende vis! Een aantal uurtjes hebben we er staan kijken. Wat een schouwspel, wat een geweld! Enkele echte kanaalbakken van dik 20 kilo kwamen meermaals voor onze voeten volledig uit het water. Ik had bijna medelijden met de kleine projectspiegeltjes die er tussen zwommen. Erg frustrerend maar ook wel erg mooi om te zien, we besloten om het kanaal maar te laten voor wat het was.
Pennen met precisie
Dit jaar ben ik al oneindig vaak op pad gegaan met mijn penhengel en niet zonder succes. Ik heb me werkelijk waar helemaal scheel gevangen dit jaar. Tijdens het schrijven van deze blog staat de teller voor 2013 al boven de 100 gevangen vissen. Geen dikke bakken maar toch ook enkele mooie exemplaren die zeer zeker de moeite waard zijn.
Deze vorm van visserij had ik altijd een beetje links laten liggen maar ik ben er helemaal verslaafd aan geraakt. Op dit moment struin ik vaak rond op een afgraving hier in de buurt, 7 hectare groot vrij diep en glashelder. Voor zover ik wist zwommen hier vissen tot een kilo of 14 en dat zijn toch leuke vissen om op de pen te vangen.
Een slachtoffer op de pen.
De eerste dagen viel het nogal tegen om de vissen te pakken te krijgen, mede door het glasheldere water waren de vissen goed te spotten tussen de takken en ik dacht dat ze er wel ‘uit te voeren waren’ om ze vervolgens buiten de gevaren zone kennis te laten maken met mijn haak…
Het was een geweldig idee maar de praktijk wees anders uit. Uren heb ik er gezeten om de maiskorrels te voeren tussen de bosjes en net daarbuiten. Tussen de takken vraten ze binnen no-time alle korrels op, alles daarbuiten bleef liggen. Frustratie ten top, ze vreten maar ik kon ze niet vangen. Mijn pennetje laten zakken tussen de takkenjungle was kansloos en onverantwoord.
Een graskarper, mooie sport aan de penhengel!
Mede doordat ik al die uren verscholen zat achter de bossen kwam ik steeds vaker een groepje vissen tegen die ik stuk voor stuk niet herkende. In het verleden heb ik dit water erg intensief bevist en dacht dat ik het bestand wel kende, natuurlijk hoor je verhalen over grote vissen maar nooit zag ik foto’s of een andere vorm van bewijs dus het bleven verhalen de ik sceptisch als ik ben niet geloofde.
Quasimodo en de Koi
Echter zag ik nu zelf een aantal vissen die ik niet kende, twee er van gaan zelfs over de ‘magische’ grens. Daarnaast zwom er nog een bizar mooie koi en enkele spiegels tussen! In twee weken tijd zag ik dit groepje vissen tot drie keer toe zwemmen. Tot nu toe heb ik ze op twee vissen na nooit kunnen verleiden om er uit te komen en zodoende heb ik ze nog niet kunnen belagen op een veilige, open plek.
Een vangst met de pen geeft me toch het ‘jagersgevoel’. Ook ’s nachts is het mogelijk!
De twee vissen die wél bij de takken kwamen waren een ‘Auasimodo’ die amper kon zwemmen en de koi. Het viel me op dat de koi zo af en toe het groepje verlaat om dwars over het water te cruisen richting overkant om daar tussen de takken te gaan hangen. Toen ik dit weer zag gebeuren ben ik als een debiel naar de overkant gerend om daar een paar handjes maisjes te voeren. Al struikelend over mijn net en onthaakmat zette ik het op een lopen, aangekomen strooide ik snel een handje vol op een open plek en wachtte af. Net op het moment dat dat ik een peuk wou opsteken kwam de koi aangezwommen, hij naderde de maisplek maar zwom er recht overheen en verdween in de takken.
Een minuutje later kwam hij terug samen met 2 kleinere schubjes die gelijk begonnen te vreten. De koi volgde hun voorbeeld en dook ook op het voer. Voorzichtig liet ik mijn pennetje zakken op een halve meter naast hem. Binnen 10 seconden verdween mijn haak in zijn bek waarop ik zenuwachtig mijn hengel richting boomtoppen bewoog. Nog net zag ik dat op dat zelfde moment mijn haak werd uitgespuugd, eindresultaat: 3 vissen op de vlucht en een penmontage hoog in de boom. Ik kon wel door de grond zakken. Ik ben ook gelijk richting huis gegaan, koffie dát had ik nodig pfff. Die koi is dit jaar nog van mij, let maar op.
De volgende dag stond ik weer op de plek waar ik steeds de vissen zag, ze lagen er weer. Van de koi was echter geen spoor, de rest was wel aanwezig. Nog denkend aan de dag er voor besloot ik dat het tijd was om 1 van de vissen te vangen, het makkelijkste slachtoffer was Quasimodo aangezien hij amper kon zwemmen. Ik voerde een blikje mais en zoals verwacht begon het hele groepje vrij snel te vreten. Ik probeerde de kromme bij het groepje weg te voeren en dat lukte ook nog! Quasimodo was aan het vreten op een vrij open plek. Dit was mijn kans! Ik liet mijn pennetje vlak voor hem zakken en binnen no-time was ik aan het drillen, nou ja ‘drillen’…
Tip: laat voorbijgangers nooit foto’s maken 😉
Een paar rare uithalen en hij lag al in het net, zo krom als een hoepel is deze vis, bijna zielig! Ik vroeg een voorbijganger of hij een foto kon maken zodat ik de vis direct kon terugzetten. Helaas zijn de foto’s erg slecht; iemand die niet vist vragen om foto’s te maken is ook niet het verstandigste wat je kan doen, daar kwam ik later op de dag achter…
Cockringen en karpers op het strandje
Aan de andere kant van het water vond ik een vis die aan het azen was net voor een strandje. Probleem is dat dit strandje bekend staat om de vele naaktlopers, voornamelijk oversekste homo’s.
Uiteraard kon ik het niet laten en liet mijn pennetje zakken in de buurt van de vis en ik voerde een paar maiskorrels er om heen. Mijn verwachting was dat het niet lang kon duren. Fout gedacht, het duurde meer dan een half uur voor ik de vis kon verleiden. In dat half uur waren er steeds meer naaktlopende viespeuken bijgekomen, ik zat er midden tussen in uiteraard. Een heftige dril trok nog meer aandacht. Binnen de kortste keren stond ik midden tussen de naakte lichamen. Waarom ik het vroeg weet ik niet maar ik drukte 1 van deze figuren mijn telefoon in zijn hand en vroeg hem een foto te maken. Bizar!
Je snapt wel waarom ik naar de vis kijk…?
Een vis in je handen, tegenover je een naakte kerel inclusief cockring die gehurkt voor je zit! Voor de mensen die zich afvragen waarom ik altijd naar de vis kijk en niet in de camera, ik had die dag echt een goede reden geloof me! Bah. De foto was wederom slecht, ook dat nog.
Na penvissen werd het tijd voor een paar nachtsessie
Aangezien ik nu die vissen zo vaak had gespot op steeds de zelfde plek besloot ik om er ook maar een aantal nachtjes aan te wagen, misschien dat ze tijdens de donkere uurtjes toch hun veilige huis verlaten. Samen met Roy Paus werd er een ruime voerstek opgezet. Een week lang elke dag 2,5 kilo bollen verspreid over een groot deel van de bosrand en enkele vlakbij liggende plateaus.
Het weekend er op waren 2 nachtjes gepland. Dat we zouden vangen was eigenlijk wel een zekerheid, daarvoor kennen we het water goed genoeg. Het werden 2 slapeloze nachten, het was gewoon een regelrechte ‘slachtsessie’. Geen moment hebben we geslapen, de nachten bestonden voornamelijk uit drillen varen en voeren. Om 04.30 uur besloot ik de koffiepot maar aan te slingeren, dat slapen ging nie meer gebeuren ’s Ochtends konden we met een pak wallen onder de ogen op de foto. De eerste nacht was gelijk goed voor 19 vissen waaronder de voor ons bekende toppers van het water. 14 kilo was het maximale gewicht wederom, geen bakken maar wel erg lekker om dit soort nachtjes te hebben, goed voor je zelf vertrouwen toch?
Samen met vismaat Roy Paus hebben we aardig ‘huisgehouden’ op het water.
Van de onbekende vissen helaas geen spoor, misschien zat er 1 tussen de 5 verspeelde vissen. Na de fotosessie ben ik gelijk gaan kijken bij het beruchte bosje, daar lagen ze dus nog steeds. Onvoorstelbaar.
Stille getuigen van een goede nacht…
De 2e nacht het zelfde verhaal, geen slaap veel vis! Love it! Voldaan en compleet gesloopt ging ik richting huis. Toch zit het me nog dwars dat die vissen niet gevangen zijn, iets wat ik wel verwachtte.Maar ja, het is pas juli dus we hebben nog voldoende tijd. Ooit gaan we ze vangen, eerst maar eens een manier bedenken hoe we dat gaan doen.
KWO Summer Party
Er staat echter nog een weekend sessie gepland, zonder hengels namelijk de ‘KWO Summer party’. Pilaar, Hofman en Benders vonden het nodig om een feestje te geven voor iedereen die iets betekend voor de site. Alsof we daar zin in hebben… een zaal vol bierdrinkende kerels die alleen maar over 1 ding kunnen ‘lullen’: karpers! Uiteraard kon Pilaar het niet laten en gaf hij nog een korte lezing over een aantal mooie momenten uit zijn visserij.
Toch leuk om een aantal van deze gasten eens live te zien en te spreken. Normaal lees ik hun blogs en zie wel eens iets voorbij komen op ’t beruchte Facebook, maar het bleken allemaal relaxte gasten. Gaandeweg de avond bleek dat de gesprekken eigenlijk niet over karpervissen gingen, ook wel eens lekker!
Het was echt een geweldig gezellig feest. Genoeg bier en ik begreep uit betrouwbare bron dat de berenburger ook goed te pruimen was, om half 9 in de avond was die fles in ieder geval leeg en de persoon in kwestie vol 😉
Net genoeg ruimte!
Er was een slaapplek geregeld in de vorm van een camping, eerder een weiland zeg maar. Alle ovals op een rij langs een sloot die ongeveer een krappe meter breed is, dat leek geen probleem. Toch presteerde 1 persoon het om er ’s nachts languit in te belanden. Vraag me niet hoe hij dat voor elkaar kreeg maar nat was ie zeker. ’s Morgens werd er nog even nagepraat en uiteraard werden er de nodige hamburgers gebakken. Het ultieme ontbijt voor ons karpervissers!
Zoals ik al zei een erg geslaagd feestje. Ik heb nog 2 dagen zitten nagenieten in de vorm van een raar gevoel en verschrikkelijke hoofdpijn, top! Ondanks de hoofdpijn ben ik volgend jaar absoluut weer van de partij!
Eindelijk, op naar Duitse karpers!
Terug naar de realiteit want de visplannen die op stapel staan zijn erg leuk. Zo hebben we een sessie gepland in Duitsland. 6 nachten gaan we binnenkort naar een grote afgraving, eindelijk weer!
Dus wie weet kan ik volgende maand mijn eerste Duitse vissen showen in de volgende blog.
Till next time, of beter gezegd “bis nachsten mahl”… 😉
