Gekronkel 59 – Zomernacht met de kids
Na een periode van stilte heeft Arjen Lans de pen weer opgepakt voor zijn gesmaakte blog: Gekronkel. Vandaag neemt hij ons mee naar een nachtelijke sessie samen met zijn kinderen!
Het is begin augustus als voor mij de zomervakantie eindelijk begint. Al weken hoor ik van mensen die op vakantie gaan en er zijn inmiddels ook al de nodige mensen terug. Raar is dat. Onze regio was als laatste aan de beurt en als je dan ook nog eens de laatste drie weken in die periode op vakantie gaat, heb je echt het gevoel dat je achter loopt.
Van 16 tm 31 augustus gaan we naar het zuiden van Frankrijk, maar de eerste week is nog vrij. Het zijn de oudste twee kinderen die zelf met het idee komen om een nachtje te vissen. Twee nachtjes met allebei afzonderlijk zit er niet in, dus kiezen we er voor om de oude Hutchie tent af te stoffen. De Geo 2.2 van 13 jaar oud is door de jaren heen nauwelijks gebruikt. Te groot, teveel werk, maar nog prima als je met meer dan één persoon een nachtje weg gaat.
De datum wordt al snel geprikt, maar waar nu heen? Elles wil niet dat ik de kinderen het natuurgebied, waar ik tot dan toe steeds heb gevist, in sleep. Te afgelegen, te gevaarlijk, te ver lopen. Ze heeft eigenlijk wel gelijk, maar het roept wel een probleem op. Als ik ergens mijn tanden in heb gezet, vind ik het moeilijk om me ergens anders op te richten. Zoveel zin heb ik er dan ook niet in, vanuit vistechnisch oogpunt bezien. Het vooruitzicht op een nachtje vissen met de kinderen doet me snel een keuze maken: Pandorra; het water waar ik door de jaren heen regelmatig heb gevist. Het kent zijn eigenaardigheden en het is geen sinecure om er “normaal” je gang te gaan, maar het is de beste optie die ik me kan bedenken op dat moment.
Ik heb al een stek in gedachten. 2 Dagen van te voren voeren moet genoeg zijn. Ik gok op veilig. Twee keer verspreid ik 2,5 kilo over een gedeelte waar ik denk dat ik een redelijke kans maak. Vorig jaar lukte het me om een behoorlijk aantal vissen van onder de spronglaag te vangen, dus ook nu kies ik voor diep water. Alles of niets. De 2Bs van Jacco komen op 15 meter diepte te liggen, terwijl de spronglaag op 10 meter ligt op dat moment. Wordt het wat, dan is het meegenomen. En zo niet, dan hebben we in ieder geval een gezellig uitje gehad.
2.70m volglas in een nieuw jasje.
Dinsdagavond is het zo ver. Elles wordt lief aangekeken om het eten vroeg klaar te hebben zodat we op tijd weg kunnen. We hebben er zin in. Eenmaal aan het water zie ik in de verte dat de stek vrij is. Dat lucht op. Joost en Eva moeten allebei hun tas en slaapzak dragen. De rest laad ik op de kruiwagen en we kunnen op stap. De kar heeft het zwaar. Zoveel spullen hebben er nog nooit op gelegen. Extra eten en drinken, boeken, een extra stretcher en een mat voor Eva. Zwetend ploffen we na 500 meter lopen op de stek neer. Eerst de hengels maar uit. De twee kanariegele volglasstokken van 2.70m die ik afgelopen winter heb gebouwd zijn mee. Ze hebben een ongelofelijke meerwaarde gehad op het water waar ik tot nu toe heb gevist. Hier kan ik ook met standaard materiaal af, maar ik vind het gewoon leuke hengels om mee te vissen. De mensen die voorbij komen nemen je ook niet serieus, en dat past me prima.
Als de haken op grote diepte liggen te wachten op wat er zich aandient, zetten we samen de tent op. Loes en Willem maken nog een babbeltje en zodra die weg zijn hebben we de tijd voor onszelf. Joost trekt een zak chips open en ik schenk wat fris in. Zo zittend in de deuropening van de tent kletsen en chipsen we de avond door. Heerlijk. Je voelt je op zulke momenten zo rijk gezegend. Over een jaartje kan de jongste, Iris, ook mee. Als het echt donker is, willen ze slapen. Prima, papa blijft nog even buiten zitten. We maken de afspraak dat, als er een karper aanbijt, ik ze wakker maak. Rond middernacht vind ik het zelf ook genoeg. Aan het geronk te horen zijn zowel Joost als Eva in een diepe slaap gedompeld. Bij mij gaat ook snel het licht uit.
Half twee. Een paar lage tonen van de RX klinken door de versterker. Er komt geen run, maar ik ga er toch uit. Eva is wakker en wil mee. Joost laat ik liggen, voor hetzelfde geld is het niets. Als ik de hengel oppak voel ik eerst geen weerstand, maar al draaiend blijkt er toch een vis aan te zitten die naar rechts scheert. Vandaar die paar onregelmatige tonen. Eva wil Joost niet wakker maken. Een paar keer roepen door mij helpt ook niet. “We moeten het zonder Joost doen”, grap ik. Eva vind het prima. Zodra de vis onder de kant komt geef ik haar de hengel. Ze heeft er moeite mee, en dat begrijp ik. Een sterke vis op een korte hengel doen de krachten veel directer over komen. “Ik wil niet meer, pap”, zegt ze . Ik neem de hengel over en na een stevig robbertje vechten zien we een paar vlezige lippen dicht bij het net boven komen. Langzaam trek ik haar over het koord. Zodra ik het net lift zie ik waar ik op hoopte: een hele beste vis. Zou het een dubbel zijn, of één van de vissen die ik nog niet had?
De dikke duim & High Five meer dan waard!
Eva haalt de grote onthaakmat en probeert Joost wakker te krijgen. Het eerste lukt wel, maar Joost is op een andere planeet. Samen wegen we de vis. “Als hij meer dan 19 kilo weegt moet je je duim opsteken”. Even later staat ze met haar neus omhoog naar de naald te kijken. “Pap, maar wat moet ik doen als hij op de 19 staat?”, vraagt ze. Blij verrast door deze vangst geven we elkaar een high five en doen haar samen in een net. Een klein kaal plekje bij haar staart doet een belletje bij me rinkelen. Even wat foto’s op de telefoon terugbladeren en dan herken ik haar. Het is de “penbak” die ik voor het laatst in 2005 ving. Goed te zien dat deze oude strijder nog haar rondjes maakt.
Er wordt niet veel meer geslapen…
Van slapen komt niet veel want een hevige onweersbui trekt een half uur later over ons heen. Eva is bang en kruipt bij mij op de stretcher, dicht tegen me aan. ’s Ochtends worden we alle drie ongeveer tegelijk wakker. Joost denkt dat we hem in de maling nemen als we vertellen dat we er één hebben gevangen. “Dat kan niet, want ik heb niets gehoord”, klinkt er eigenwijs. Als Eva volhoudt gaat hij toch even kijken waar de zak ligt. Dan valt het kwartje en wil hij hem wel zien. Na wat foto’s en film zetten we de donkere schub terug. Haar mahoniebruine lijf verdwijnt met krachtige slagen in de diepte.
Qua vangsten blijft het hierbij. De ochtend brengen we kletsend, iPoddend en lezend door. In het begin van de middag ruimen we tussen twee buien de spullen op. Het was weer een onvergetelijke nacht. Hopelijk kijken ze jaren later met plezier terug op die nachtjes samen in de tent. Ik kan hier in ieder geval lang op teren.
