Stroeve start, succesvol einde: zomerperikelen van Tom van Oosterhout!
Komt het niemand bekend voor? Dat alles even goed tegenzit en er vervolgens iets gebeurt wat je erg blij maakt en je een lach op je gezicht krijgt? Tom van Oosterhout in elk geval wel en daarom deelt hij in dit artikel een aantal recente ervaringen met ons: tegenslagen, tegenslagen en nog eens tegenslagen. Máár, gevolgd door een succesvol einde!
Auto-inbraak
Tom van Oosterhout aan het woord: Het was ergens in de week voor de desbetreffende sessie toen ik ’s nachts mijn auto aan het laden was. Mijn camera lag nog in huis, mijn drone was nog aan het laden en niet te vergeten: ik had koffie gezet, dus liep ik nog even naar binnen. Een kleine drie kwartier later stapte ik in de auto en verscheen er een melding in mijn display: achterdeuren open! Dit was erg vreemd, want ik had nog gecontroleerd of ze dicht waren. Toen ik ging kijken zag ik schade aan het slot en een deur die niet volledig dicht was. Genoeg om een slecht voorgevoel te krijgen en bij het openen zag ik inderdaad dat mijn Navigator en mijn Nash Subterfuge Brew Kit Bag was gestolen. Alle andere spullen lagen er nog. Dit was erg vreemd, want mijn Scope hengels lagen ook voor het oprapen!
Al balend ben ik toch naar het water gereden, met het idee om aangifte te doen zodra de hengels in lagen. Dit idee kon al snel in de vuilnisbak. Aangekomen aan het water bleken mensen in de nacht een berg bouwafval te hebben gedumpt. Met een gezakt hoofd keerde ik huiswaarts om alsnog aangifte te doen en alles te regelen met de verzekering.
De draad weer opgepakt!
Een goede vier dagen later besloot ik mezelf over alles heen te zetten en met een ‘schone lei’ te beginnen. Echter had ik op het desbetreffende water een voerboot nodig, maar daar had ik natuurlijk geen beschikking meer over op dat moment. Hierdoor maakte ik de keuze om naar een ander water te gaan, met als doel om dan daar de draad weer op te pakken en weer lekker even ontspannen te kunnen vissen.
Na de nodige voorbereidingen te hebben getroffen, ben ik in de ochtend erop mijn spullen gaan laden. Op het moment dat ik wilde vertrekken belde mijn maat op. Hij vroeg of ik even foto’s kon komen maken. Hij zat dan ook zeer dichtbij te vissen en zoiets heb je altijd voor elkaar over. Op locatie aangekomen kwam ook Deborah, mijn vriendin, aanrijden met de mededeling dat de stek die ik voor ogen had én had voorbereid, bezet was! Al balend heb ik de foto’s gemaakt en ben ik daar nog even blijven zitten. Na wat moed te hebben verzameld reed ik toch naar het water.
Aangekomen bij het water trof ik een visser die ik al enkele jaren ken, een zeer fijn persoon. Hier heb ik enige tijd met hem in gesprek gezeten, waarna hij zei: “Ik ga zo naar huis, breng je spullen maar alvast hierheen.” Na hem meerdere malen bedankt te hebben en nog even gezellig een bak koffie te hebben gedronken, ben ik mijn spullen uit de auto gaan halen. Maar het tij keerde wederom snel! Deborah kwam aan en gaf mij een wit papiertje. En ja hoor! Een bekeuring voor verkeerd parkeren. Dat kon er ook nog wel bij! Balend als een stekker maakte ik mijn spullen in orde en ben alles gaan opzetten.
Rigtalk
Tijd om de hengels te water te laten! Gezien ik op een ander water zat dan gepland, moest ik nog nieuwe rigs gaan maken voor deze situatie. Het andere water betekende obstakel-visserij pur sang en zou ik veel druk moeten zetten, terwijl er op dit water weinig tot geen obstakels aanwezig waren. Enkel waren er grote wiervelden, maar met de boot is dat goed te doen.
Gezien de relatief hoge watertemperatuur, die ik vooraf trouwens altijd even meet op verschillende dieptes, kon ik ervan uitgaan dat de vissen zachte bekken hadden. Daarom koos ik voor een haak met een brede bocht, namelijk de Nash Brute in maat 4. De haaksteel heb ik verlengd met krimpkous om de haak sneller te laten draaien zodat deze net iets verder in de bek kan haken, dus in het harde deel.
Als onderlijn materiaal maakte ik de keuze voor de Armourlink van Nash in een 25lb variant. Persoonlijk ben ik een groot fan van soepel onderlijnmateriaal. Dit omdat het een stuk natuurlijker beweegt en het naar mijn mening makkelijker van meerdere kanten kan worden opgenomen, zonder een onnatuurlijke beweging te krijgen. Het enige nadeel is dat het vaak minder goed reset bij een eventuele aasopname waarbij de vis niet (goed) wordt gehaakt.
Verder bracht ik de rig in balans met een stukje putty, dit om de inhaking nog iets te versnellen. In het geheel was de rig zo’n vijfentwintig centimeter lang. Als haakaas maakte ik de keuze voor een Scopex Squid wafter van achttien millimeter. Hier ben ik een groot fan van en het heeft mij al veel vissen opgeleverd. Dit is natuurlijk geweldig voor het vertrouwen en dat is zeker zo belangrijk!
Spot on!
Tijdens het uitvaren van mijn eerste hengel, zag ik al direct vis op de aangevoerde stek. Dit deed mijn vertrouwen enorm stijgen. De stek had ik voorbereid met een combinatie van Scopex Squid en Strawberry Crush in verschillende diameters. Echter had ik de boilies niet origineel gelaten. Ze waren behandeld door middel van het zogenaamde heat treatment proces. Eigenlijk waren de boilies bestemd voor het andere water waar ik eigenlijk aan de gang zou gaan, maar ik was van mening dat het hier ook wel eens goed zou kunnen werken.
Ik positioneerde slechts één hengel op de aangevoerde stek en een andere hengel een kleine vijftien meter buiten de voerstek op een iets grotere diepte. Op de aangevoerde stek liet ik wederom wat behandelde boilies achter. De derde hengel had ik op een compleet andere stek gepositioneerd met slechts enkele boilies uit de zak erbij. Alle drie de hengels lagen goed en mijn vertrouwen was enorm!
Even een uitstapje!
Tijdens het inleggen van de hengels had Deborah gezorgd voor een overheerlijke maaltijd. Hier was ik dan ook echt wel aan toe! Toen we het opgepeuzeld hadden kwam Deborah met het idee om ook twee hengels voor de meerval uit te varen. Vrij kort na het plaatsen van haar hengels kreeg ze al een aanbeet en het leek er sterk op dat zij een beste meerval gehaakt had. Samen met haar ben ik in de boot gesprongen om de vis te gaan halen. Ze kreeg op geen mogelijkheid beweging in het logge beest. Na enige tijd kwam Deborah tot de veronderstelling dat ze de vis gelost had, maar nog altijd kreeg ze de montage niet binnengehaald. De haak bleek achter een soort staalkabel of surftouw te zitten. Balend ging Deborah naar huis, want de volgende dag zat weer vol verplichtingen. Na nog enige tijd over het water te hebben gekeken, dook ik ook mijn stretcher in.
De beste wekker!
Ja hoor! ’s Ochtends rond half acht, had ik de mooiste wekker die een karpervisser zich kan bedenken! Een gierende beetmelder die maar bleef gaan! Doordat de vis zoveel snelheid had gemaakt moest ik direct met de boot naar de vis toe gaan, om deze vervolgens af te drillen. De vis had een behoorlijk eind afgelegd en belandde na een korte, stevige dril in mijn net. De rig had goed zijn werk gedaan. De vis zat perfect gehaakt! Op de kant aangekomen wilde ik zo snel mogelijk mijn hengel terug op zijn plek gelegd hebben en heb ik de vis even in de sling gedaan. Na de hengel weer terug op zijn plek te hebben gelegd en de vis op de foto te hebben gezet, was het tijd voor een bak koffie en een broodje ei. Met een zeer fijn gevoel en een prachtig uitzicht zat ik nog na te genieten van mijn welverdiende vangst.
Van diepe dalen naar een hoogtepunt!
Inmiddels was Deborah weer gearriveerd op de stek met een lekkere lunch. We zaten wat over het water te kijken en zagen links en rechts wat activiteit. Op dit moment kreeg ik het gevoel dat de R3 nog een keer zou gaan gillen. Langs de waterkant werd het alsmaar drukker met recreanten en was het erg onrustig. Deborah had er geen goed gevoel meer bij vanwege de onrust, maar ik bleef stellig volhouden dat er nog een aanbeet zou komen. Dat gevoel begon steeds meer te kriebelen.
En zoals zovaak klopt dat ‘vissersgevoel’ ook! Rond twee uur kreeg ik op dezelfde hengel weer een snoeiharde run! Wederom ben ik direct in de boot gesprongen om de vis achterna te gaan. Bij de vis aangekomen zag ik dat deze muurvast in het wier zat. Na wat rond de vis gevaren te hebben en te voelen besloot ik de lijn vast te pakken en voorzichtig druk op te bouwen. De vis kwam uit het wier en ging met een enorme kracht terug richting de diepte. Op dat moment had ik de vis nog niet gezien. Het enigste wat ik had gezien waren flinke bellen die boven kwamen!
Het enigste wat ik had gezien waren flinke bellen die boven kwamen!
Voor mijn gevoel was dit een groter exemplaar dan de voorgaande. De vis leverde een enorm krachtige en spectaculaire dril van ongeveer een half uur. Toen ik mijn tegenstander wilde scheppen werd het opnieuw nog even spannend vanwege de harde wind die op het water stond. Gelukkig gleed hij even later over het netkoord. “Yeah!!”
Op de kant aangekomen stond Deborah daar met een grote glimlach op haar gezicht. Het enige wat ze zei was: “Dit heb je verdient na de tegenslagen van de laatste week!” Na de vis te hebben onthaakt, bleek het een mooie dertiger te zijn en mogelijk zelfs van het oude bestand. Door dit hoogtepunt voelden de tegenslagen voor mij ineens stukken lichter en was ik opnieuw sterk gemotiveerd!
Zo zie je maar, op het einde komt het altijd goed!😉
